Жұмбақтар | Серікбай Оспанов

Қалқиған ұзын құлағы,
Елеңдеп қорқып тұрады.

Күші десең, күші бар.
Тісі десең, тісі бар.
Торуылдап ауылды,
Түнде жортар ісі бар.

Тиіскенді түйреген,
Киімі бар инеден.

Бұрап қойған сағаттай,
Айқайлайды таң атпай.

Ұшқаны қызық жалпылдап,
Өзі сондай қарқылдақ.

Жатпаса да ісі өніп,
Жаңғыртып көл, қопаны,
Кіл, әйтеуір, күшеніп,
Жүк көтеріп жатады.

Ештеңе жоқ арқасында,
Баласы бар қалтасында.

Бірде жарты,
Бірде бүтін.

Мен шегінсем, шегініп,
Мен керілсем, керіліп,
Кетпей қойды жыраққа,
Сөйлемейді бірақ та!

Жалғыз ғана иық,
Тұрады киім киіп.

Билемейді, сөйлеп, күліп, айтады ән,
Керек десең, қайталайды қайтадан.

Маңдайы бар, тілі жоқ,
Құлағы бар, үні жоқ.

Қыста киімін тастайды,
Көктемде киіне бастайды.

Аяғын жерге тірей қалып,
Шеңбер сызады шыр айналып.

Бар:
Көзге көрінбейді,
Қолға ілінбейді.

Төбесінде ебелек,
Ұшады өзі керемет.

Айнымайды шыныдан,
Қорқады тек жылыдан.

Бұл не деген шебер еді,
Ормандағы ағаштарды,
Тұмсығымен шегеледі.

Ауыл сыртында сайда,
Жатыр үлкен айна.

Желмен ұшып жетеді,
Желмен ұшып кетеді.

Ақсақалды атаны-ай,
Мінезінің шатағы-ай!

Қатар тұрып екеуі,
Бірін-бірі көрмейді,
Көр десең де, көрмейді.

Аяғы жоқ, қолы жоқ,
Атылады, оғы жоқ.

Бір арқан бар алыстарға бастаған,
Жерді онымен байлап-матап тастаған.

Жапырақта ақ моншақ көп болады,
Қолыңа алсаң, лезде жоқ болады.

Сексен бес тілі бар,
Әр тілдің
Өзіне тән үні бар.

Жүз төрт қойды бір қораға қамаған,
Есепшілер соны күнде санаған.

Жалпақ, қара – бар сәні,
Өзі күйші,
Әнші әрі.
Айналғанда жатып ап,
Таң қалдырар баршаны.

Жұмбақтар: Серікбай Оспанов