Жұмбақтар | Әдібай Табылдиев

Қара таудай буралар,
Қара бұйра шудалар
Бура жерге шөгеді:
Бұлау терін төгеді.

Самұрық құс самғады.
Көктен өтіп,
Айға жетіп,
Жеңілдеді салмағы.

Жүргіздім бұл үйімді,
Жүйткісе, жұрт сүйінді:
Бар жолмен жұртты тасып жүр,
Жылдамдыққа басып жүр.

Төбедегі сылдырмақ
Төмен түсті құлдырап.
Сылдыр-сылдыр сылдырмақ
Сынып қалды сыңғырап.

Жалы – темір,
Жолы – темір
Темір атты
Зымыраттым.

Темір сирақты
Алып жирафты
Бәрі біледі,
Үй сап береді.

Тұмсығы – қалақ,
Тұрмайды қарап:
Тау-тасты қопарады,
Бұл не деп аталады?

Көкшіл айна үйдегі
Көрсетеді киноны.

Сымға жалғанып,
Сыммен бойлайды:
Ол келсе шам жанып,
Үй іші жайнайды.

Жолдардың торабын,
Абайлап қарағын,
Әйгілеп үш сөзді,
Бір дәу тұр үш көзді.
Оған жас-кәріміз –
Бағындық бәріміз.

Еңбегі бапты,
Емгені тәтті.
Өмірлік нәрін
Гүлдерден тапты.

Ғажап көпір аспалы
Айшықтап тұр аспанды.

Бұлт емес, жел емес, –
Бұлттан бір кем емес:
Төгіп өтсе нөсерді,
Егін жайнап өседі.

Ас бөлмеде тұрағы,
Алған демі суық-ақ.
Ішін тартып тұрады
Ішек-қарны шұрылдап.

Көннен түбі, қақпағы,
Қаудырай ма, нетеді?
Екі жеңіл тоқпағы
Ербең-ербең етеді.

Қабырғасы шойыннан,
Омыртқасы шойыннан
Жылыту үшін бөлмені
Үй ішіне қойылған.

Жанды мотор сынбайды,
Күні-түні тынбайды.
Кейде оның жүрісін
Дәрігер де тыңдайды.

Бұралса болды құлағы,
Уақытты қуады.

Үй ішінде – бөлме,
Бөлме іші – көлде,
Түрлі ұсақ балық
Жүзді сайран салып.

Күндіз бар да, түнде жоқ,
Онсыз өмір мүлде жоқ.

Жұмбақтар: Әдібай Табылдиев